Griekenland: The day after the night before…
Het akkoord dat de Grieken door de strot geduwd is, maakt meer kapot dan Europa lief is, kán niet werken, en is bovendien nu al onvoldoende volgens het IMF
Toen ik een dikke maand geleden een pessimistisch blog schreef over de toekomst van de euro en Europa – waarin ik voor het eerst van mijn leven de voormalige Britse premier Margaret Thatcher positief aanhaalde – kreeg ik veel reacties van mensen die me te somber vinden. Zou het? “I rest my case”, zou de advocaat in een spannende rechtszaak in een film zeggen na dit weekend.
De deal die de Grieken nu door de strot geduwd is, maakt meer kapot dan ons lief is, kan niet werken, en is bovendien nu al onvoldoende volgens het IMF (zie hieronder). In de Financial Times vat Wolfgang Münchau het kernprobleem goed samen: “Do you really think that an economic reform programme, for which a government has no political mandate, which has been explicitly rejected in a referendum, that has been forced through by sheer political blackmail, can conceivably work?” De vraag stellen is ‘m beantwoorden. En dan krijg ík wel eens het verwijt dat ik te veel in een maakbare samenleving geloof?!
Er zijn veel verliezers. Griekenland verliest natuurlijk, wordt met micromanagement (volgens het akkoord dat nu is afgesloten, en tijdens de vele controles van de troika in de maanden die gaan komen) de facto tot een protectoraat gedegradeerd. Verliezen doet ook iedereen die vragen heeft bij of kritisch is over dit Europa, want de boodschap is dat slechts één economische logica zal worden getolereerd, en dat een ander Europa buiten de orde is – opnieuw kan ik Thatcher aanhalen, die vaak TINA (There Is No Alternative) in stelling bracht tegen critici van haar beleid. En tot slot zijn ook de Europese samenwerking en solidariteit verliezers, want met dit dictaat wordt in de publieke opinie meer wantrouwen en twijfel gezaaid over Europese samenwerking en “zij daar in Europa”.
Ook het IMF gelooft er niet in
In vorige afleveringen van mijn weekblog heb ik aandacht gevraagd voor de illusoire aannames in IMF-berekeningen over de Griekse schuld. De groei van de productiviteit in één bedrijf sterk verhogen is een uitdaging, maar veronderstellen dat het groeitempo van de productiviteit van een héél land op korte termijn omhoog zal gaan van het laagste naar het hoogste niveau in Europa, is echt een brug te ver. Toch gaat het IMF daar vanuit, en alleen als dat lukt (en zo zijn er nog een paar heftige aannames) zal de overheidsschuld van Griekenland in de buurt komen van… 200 procent van het bbp. Dat zeggen de nieuwste berekeningen van het IMF. Het fonds zou op deze basis zelf niet mee mogen doen met deze deal volgens haar eigen regels.
De bijbehorende tweets en weblinks en meer vind je hier in mijn weekblog